چرا؟ چرا؟

همه می دانیم که باید کمتر قند و شکر بخوریم. خب این که کاری ندارد. بعد از شام دسر نمی خوریم، اگر همکارمان برایمان شیرینی آورد نمی خوریم و هکذا. اما آیا به همین سادگی است؟ آیا ما مثل بچه های کم اراده ای هستیم که از عهده ی این کار بر نمی آییم؟  قند در واقع یک ماده ی اعتیاد آور است. مطالعه بر روی حیوانات نشان می دهد که مصرف قند به صورت مصرف آنی و حریصانه و سپس توقف مصرف و پس از مدتی دوباره اشتیاق شدید برای مصرف دوباره قند بروز می کند. معمولا مصرف قند اعتیاد به دیگر مواد را هم تسهیل می کند. در مطالعه ی انسانها مشاهده شد که مصرف فروکتوز (قند میوه) باعث فعال شدن بخش پاداش مغز می گردد. اما درست به مانند مواد مخدر با گذشت زمان میزان قند لازم برای فعال کردن بخش هشدار مغز بیشتر می شد.

تحقیقات بیشتر همچنین نشان می داد که قند و شیرینی می تواند حتی بیش از مواد مخدری مثل کوکایین اعتیادآور و جذاب باشد. ممکن است به نظر مسخره بیاید اما توضیح دانشمندان این است که این یک اثر تکاملی است که ریشه در گذشته های دور انسان یعنی دورانی دارد که انسان به شدت به غذاهای پرکالری و پرقند نیاز داشت.

مشکل دیگر: قند به بسیاری از محصولاتی که فکرش را هم نمی کنید افزوده می شود – به سس کچاپ، سس های آماده ی ماکارونی و خیلی چیزهای دیگر.

منبع: www.howstuffworks.com