وقتی که آلکساندرا آلن کودک بود کاری انجام داد که خیلی از بچه های هم سن و سال او انجام می دادند: در هنگام مسافرت با خانواده در استخر هتل محل اقامتشان شنا کرد. اما بر خلاف کودکان دیگر، آلکساندرا واکنش شدیدی به این شنا نشان داد. تنها چند ساعت پس از ترک آب پوست او پر از تاولهای شدیدی شد که به شدت می خارید.
این روز تابستانی که یک شروع خیلی معمولی داشت برای خانواده ی آلن با معاینه ای به پایان رسید که زندگی آنها را به کلی تغییر داد. او ناچار شد رویایش را که زندگی روی یک قایق و کار کردن به عنوان یک زیست شناس دریایی بود کنار بگذارد چرا که پزشکان به او گفتند که به آب حساسیت دارد.
حساسیت به آب به نظر خیلی غیر محتمل می آید. به هر حال، آب یک ترکیب شیمیایی است که در بدن انسان حضور دارد و حد اقل شصت درصد وزن بدن را تشکیل می دهد. آب مواد سمی را از اعضای حیاتی بدن بیرون می برد، مواد غذایی را به سلولهای گرسنه می رساند و محیط مرطوب لازم برای سلامتی گوش، حلق و بینی را فراهم می کند. خلاصه آب مایه ی حیات است.
در موارد حساسیت به آب تنها پوست است که تحت تأثیر قرار می گیرد. افراد مبتلا به این مشکل همچنان می توانند به راحتی آب بنوشند. تنها وقتی که آب به هر دما و هر منبعی به پوستشان می خورد، یک واکنش آلرژیک از خود نشان می دهند.
این وضعیت که نام علمیش اورتیکاریای آکواژنیک است، آلرژی خوانده می شود اما از نظر پزشکی در طبقه ی آلرژی ها نمی گنجد، بلکه یک واکنش شبه آلرژیک است که با تاولها و دانه هایی که در اثر تحریک پوست ایجاد می شوند خودش را بروز می دهد.
این وضعیت باعث می شود که پوست در مواجهه با آب دچار تاولهای قرمز و خارشدار شود. هر نوع آبی – آب شیر، آب مقطر یا باران- می تواند منجر به این مشکل شود و هر گونه حمام کردن یا زیر باران خیس شدن را برای فرد مبتلا تبدیل به نوعی شکنجه کند.
اورتیکاریای آکواژنیک به قدری نادر است که در طول تاریخ پزشکی فقط صد مورد آن ثبت شده است. زنان بیش از مردان در معرض این پدیده هستند و اغلب این مشکل پس از بلوغ آغاز می شود. تشخیص آن با قرار دادن پوست بیمار به مدت طولانی در آب میسر می شود.
علت حساسیت به آب برای کارشناسان روشن نیست. اما درمان آن در بیشتر موارد با آنتی هیستامین و تا حد امکان پرهیز از تماس با آب صورت می گیرد.
منبع: www.howstuffworks.com