Month: سپتامبر 2017

آیا باید پیش از بلعیدن سی و دو بار غذا را بجوید؟

خیلی از ما ممکن است در کودکی از بزرگترها شنیده باشیم که باید غذا را پیش از بلعیدن خوب بجویم. شاید دقیقا ندانیم چرا خوب جویدن غذا برای سلامتی خوب است؛ شاید به هضم غذا کمک می کند یا باعث می شود که زوتر سیر شویم؟ دلیلش هر چه که باشد بسیاری از ما این توصیه ی بزرگترها را در غذا خوردن رعایت می کنیم. شاید حتی از آنها به خاطر این توصیه ی عاقلانه تشکر کنیم.

در کشورهای غربی جنبش “آهسته جویدن” را فردی به نام هوراس فلچر در قرن نوزدهم آغاز کرد. او حتی واژه ی فلچریسم را برای شیوه ی غذا خوردن پیشنهادیش جا انداخت. او کتابی نوشت که که نظریه اش درباره ی جویدن غذا را توضیح می داد. بر اساس نظریه ی او خرد کردن غذا و تبدیل آن به ذرات ریز با جویدن به بدن کمک می کند که غذا را بهتر جذب کند. به علاوه فلچر می گفت اگر مردم غذا را آنقدر بجوند که در دهانشان تبدیل به مایع شود، این باعث می شود که غذای کمتری بخورند و غذای کمتری بخرند و پول بیشتری پس انداز کنند.

فلچر، شخصیت پرآوازه ی بریتانیایی که دوستان برجسته ای همچون توماس ادیسون و جان راکفلر داشت، به شکلی خستگی ناپذیر دیگران را تشویق می کرد که تا صد بار در دقیقه یا تا زمانی که غذا تبدیل به مایع شود، آن را بجوند. او استدلال می کرد که پس از جویدن به مقدار زیاد فرد می تواند یا غذا را ببلعد و یا آن را از دهان بیرون بریزد. جای تعجب نیست که برای این شخص نام مستعار “جونده ی بزرگ” را انتخاب کرده بودند.

فلچر تا زمان مرگش در سال ۱۹۱۹، به سرتاسر انگلستان، شمال اروپا و ایالات متحده سفر کرد و به همه آموزش داد که “هر چه بیشتر بجوید، کمتر می خورید”. در زمان جنگ جهانی اول او تلاش کرد به ۸۰۰۰۰۰ انسانی که در بلژیک از گرسنگی رنج می بردند نشان دهد که با جویدن کامل غذا، مواد مغذی بیشتری جذب بدنشان می شود.

شاید این روش جذب غذا برای افرادی که از گرسنگی رنج می بردند خیلی جالب بوده باشد اما تحقیقات اخبر هم نشان می دهد که صرف زمان بیشتر برای جویدن غذا واقعا فوایدی دارد. در سال ۱۹۰۹، محققان دانشگاه پردو در ایندیانای آمریکا از شرکت کنندگان در یک تحقیق خواستند که مغز بادام را ده بار، بیست و پنج بار یا چهل بار بجوند. نتیجه؟ هر چه شرکت کنندگان مغز بادامها را بیشتر می جویدند، مواد مغذی آن سریعتر جذب دستگاه گوارش می شد.

بیشتر جویدن همچنین می تواند باعث شود که آهسته تر بخورید و آهسته خوردن هم مزایا و فواید خودش را دارد.


منبع: www.howstuffworks.com

آیا بیکار بودن بهتر از داشتن یک شغل بد است؟

بسیاری افراد مشاغلی را تجربه کرده اند که برایشان طاقت فرسا بوده است. مثلا ساعات کارشان طولانی یا بدموقع بوده، کاری که باید انجام می داده اند مثل سوهان روح بوده، کارفرمای قدرنشناسی داشته اند، یا میزان پرداختیشان غیرمنصفانه بوده است. اما با این حال با خود فکر کرده اند که باز هر چه باشد بهتر از این است که بیکار در خانه بنشینند و هیچ درآمدی هم نداشته باشند، درست است؟ بر اساس جدیدترین تحقیقات دانشگاه منچستر احتمالا پاسخ منفی است.

تحقیقات پیشین نشان می داد که بیکاری می تواند برای قلب خطرناک باشد همچون مصرف دخانیات و افسردگی. میزان بیکاری حتی با نرح مرگ و میر هم در ارتباط است. تحقیقات نشان داده که یافتن شغل پس از مدتی بیکار بودن، تأثیر مثبت بر سلامتی و کیفیت زندگی دارد.

با این حال مؤلفین تحقیق جدید کشف کرده اند که مردمی که پس از یک دوره بیکاری به شغلی با کیفیت پایین (شغل کم درآمد، همراه با رضایت شغلی پایین، پایداری پایین و اضطراب کاری بالا) روی می آورند در مقایسه با کسانی که بیکار می مانند هیچگونه بهبودی در سلامتی و میزان اضطرابشان حاصل نمی شود. کسانی که پس از بیکاری یک شغل خوب پیدا می کنند در مقایسه با کسانی که بیکار می مانند سلامت روانیشان بهبود پیدا می کند. اما سلامت روانی کسانی که یک شغل کم کیفیت پیدا می کنند با کسانی که بیکار می مانند یکسان است.

اما یک یافته ی غافلگیر کننده: محققان با تحلیل میزان اضطراب از طریق مشاهده ی میزان هورمونها و علائم زیستی (مواردی در بدن که حضورشان نشانه ی بیماری است) مثل فشار خون و کلسترول، به این نتیجه رسیدند که داشتن یک شغل بد بیش از بیکار بودن به افزایش علائم اضطراب منجر می شود. محققان حتی گوشزد می کنند که این علائم زیستی ممکن است پیش از ظهور علائم آشکار بیماری در بدن حاضر باشند. بنابراین ممکن است که برخی افراد در ابتدا وضعیت سلامتیشان را بهتر از آنچه که از علائم زیستی بر می آید گزارش کنند.

این نتایج غیر منتظره اند. چرا که بسیاری از مردم فرض را بر این می گذارند که هر شغلی بهتر از بیکاری است. البته محققان نمی گویند که افراد بیکار باید بنشینند و صبر کنند تا کار ایده آلشان را پیدا کنند. زیرا بیکار بودن هم می تواند عوارض جدی برای سلامت روانی داشته باشد. محققان می گویند که افراد باید با کارفرما و پزشکشان صحبت و هم فکری کنند تا از سالم بودن محیط کارشان اطمینان حاصل نمایند.


منبع: www.howstuffworks,com

آیا زور زدن در توالت خطر جانی به همراه دارد؟

هر چند این پدیده خیلی نادر است، اما زور زدن مفرط در هنگام دستشویی رفتن می تواند به اشکال مختلف برای افراد مبتلا به یبوست که از برخی بیماریهای دیگر رنج می برند مرگبار باشد. زور زدن می تواند فشار خون را در مغز بالا ببرد که این خود می تواند منجر به سکته مغزی یا پاره شدن رگها شود. پاره شدن رگ در هنگامی اتفاق می افتد که دیواره ی رگ نازک شده باشد و فشار خون باعث پاره شدن آن شود.

برای برخی افراد، مدفوع کردن به معنی زور زدن و نگه داشتن نفس است. این عمل می تواند منجر به ضربان غیر عادی قلب یا آریتمیا شود. ترکیب این شرایط می تواند عصبی را در سینه فعال کند که به مغز پیغام می دهد تا صربان قلب را تغییر دهد و فشار خون به شدت پایین بیاید. این وضعیت بدن را در یک حالت مستأصل قرار می دهد.

ترکیب نفس را در سینه حبس کردن، زور زدن و رنج بردن از دل درد – جملگی از علائم یبوست – همچنین می تواند عصبی را فعال کند که روده ی بزرگ را به مغز وصل می کند. واکنش این عصب منجر به افت شدید فشار خون و کاهش ضربان قلب می شود. این وضعیت ممکن است منجر به از حال رفتن هم بشود چون خون به سرعت از سر خارج می شود و به پاها می رود. از حال رفتن در توالت هم می تواند منجر به ضربه به سر شود.

برای رها شدن از ترس و علائم فیزیکی یبوست، بهتر است در هنگام مدفوع کردن جوری بنشینید که زانوها در بغل باشند، درست مثل نشستن عادی در توالت ایرانی. در توالت فرنگی گذاشتن یک صندلی زیر پاها می تواند کمک کند که بتوانید زانو به بغل بنشینید. آب زیاد بنوشید و میوه و سبزی زیاد بخورید. مصرف کلسیم و منیزیوم هم می تواند مفید باشد. هر روز هم ورزش کنید. حتی یک پیاده روی سبک هم می تواند روده ها را تشویق کند که مواد زاید را دفع کنند.


منبع: www.howstuffworks.com

در صورت فراموش کردن یک نوبت از آنتی بیوتیک چه باید کرد؟

در مورد مصرف آنتی بیوتیک یک تناقض عجیب وجود دارد. مردم به آنتی بیوتیک به چشم یک نوشدارو نگاه می کنند که آنها را از شر بیماریها نجات می دهد تا حدی که پزشکشان را تحت فشار می گذارند که برای آنها آنتی بیوتیک تجویز کند حتی وقتی که نیازی به آنتی بیوتیک وجود ندارد. اما وقتی که نسخه را دریافت می کنند، اغلب مصرف دارو را به اتمام نمی رسانند. تمام نکردن دوره درمان آنتی بیوتیک به ویژه برای کودکان مشکل بزرگی محسوب می شود. محققان مطالعه ای بر روی کودکان مبتلا به عفونتهای استروپتوکوکی انجام دادند که برایشان مصرف پنیسیلین به مدت ده روز تجویز شده بود. در این مطالعه مشاهده گردید که ۵۶ درصد کودکان تا قبل از روز سوم مصرف دارو را قطع کردند و تا روز نهم ۸۲ درصد مصرف دارو را متوقف کردند.

بزرگسالان هم احتمالا عملکرد بهتری ندارند. هرچند اطلاعات جدیدی در این باره وجود ندارد اما مطالعه ای که در دهه ی ۱۹۹۰ میلادی در آمریکا انجام شده نشان می دهد که بیش از نیمی از بیماران اعتراف می کنند که دوره ی درمان آنتی بیوتیک خود را به اتمام نرسانده اند و بیش از یک چهارم می گویند که به محض اینکه احساس بهبودی کرده اند مصرف دارو را متوقف کرده اند.

پزشکان به بیماران به تأکید می گویند که تمام نکردن آنتی بیوتیک آنها را در معرض عفونتهای مقاوم به باکتری قرار می دهد. اما با این وجود بیماران توصیه ی پزشک را رعایت نمی کنند. بسیاری از این افراد صرفا می گویند که تمام کردن داروها برایشان مشکل بوده است.

اما فرض را بر این بگذاریم که شما از این دسته افراد بی توجه نیستید و هدفتان این است که دوره ی درمان آنتی بیوتیک را کامل کنید – اما به دلایلی فراموش می کنید یکی از کپسولهایتان را بخورید. در این صورت چه اتفاقی می افتد؟

فراموش کردن یک وعده از آنتی بیوتیک باعث می شود که میزان دارو در خون کاهش پیدا کند که این ام به نوبه ی خود می تواند بهبود را با تأخیر مواجه کند. همچنین این اتفاق فرصت بیشتری به میکروب می دهد که خودش را نسبت به آنتی بیوتیک مقاوم کند.

اما خبر خوب این است که اگر صرفا یک وعده از آنتی بیوتیک را فراموش کرده باشید، متخصصان معتقدند که آسیب زیادی به شما وارد نمی شود. به محض اینکه به اشتباه خود پی بردید، روال مصرف دارو را دوباره شروع کنید (دو وعده را یکی نکنید). مثلا اگر قرار بوده که هر روز ساعت هشت صبح یک کپسول بخورید اما به علت فراموش کردن ساعت دو بعد از ظهر این کار را می کنید، از آن پس هر روز ساعت دو بعد از ظهر کپسولتان را بخورید. دوره ی درمان خود را کمی تمدید کنید و وعده ای را که فراموش کرده اید در انتهای دوره ی درمان جبران کنید.


منبع: www.howstuffworks.com

 

چرا سه وعده در روز غذا می خوریم؟

هر روز که از خواب بیدار می شوید به احتمال زیاد می دانید که قرار است چه زمانی غذا بخورید: صبح، ظهر و شب. در حالی که محتوای بشقاب غذایتان ممکن است هر روز تغییر کند، تعداد وعده های روزانه معمولا کم و زیاد نمی شود. اما آیا هیچ گاه به این فکر کرده اید که چرا اینگونه است؟ آیا هیچ دلیل زیست شناختی برای سه وعده در روز غذا خوردن وجود دارد یا این موضوع صرفا یک روال اجتماعی است که چنان در فرهنگ ما نهادینه شده که زیر سوال بردنش دشوار است؟
پروفسور پاول فریدمن از دانشگاه ییل معتقد است که خوردن سه وعده غذا در روز بیشتر به فرهنگ مربوط است تا به نیاز بدن. او معتقد است هیچ دلیل زیست شناختی برای سه بار غذا خوردن در روز وجود ندارد. تعداد وعده های روزانه یک الگوی فرهنگی است که مردم برای راحتی و پیش بینی پذیر بودن انتخاب کرده اند و شیوه ایست که برای دهه ها به خوبی کار کرده و امتحانش را پس داده است. اما مشکل این است که به نظر می رسد این شیوه در زندگیهای مدرن دیگر کارآمد نیست. همه ی مردم در یک زمان از محل کار خارج نمی شوند و خیلی از مردم زمان آزادشان را با ورزش و تفریح پر می کنند – که زمان کمتری را برای مدل سه وعده در روز باقی می گذارد.
در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ میلادی، دولت آمریکا صبحانه را به عنوان مهمترین وعده ی غذایی روز تبلیغ می کرد و بسیاری از مردم که مشاغلشان به نیروی جسمی نیاز داشت برای ادامه ی کار نیاز به ناهار مفصل داشتند. اما اخیرا یک نظرسنجی نشان می دهد صبحانه و ناهار کمتر به عنوان وعده های اصلی در نظر گرفته می شوند. اکثریت شرکت کنندگان در نظرسنجی می گویند که وعده های غذایی اصلیشان ظهر و ساعت شش بعد از ظهر است و تعداد کمتری از مردم برای صبحانه خوردن وقت صرف می کنند.

چگونه آبسه دندان را درمان کنیم؟

آبسه یکی از بدترین چیزهایی است که می تواند در دهان اتفاق بیافتد. بدن انسان هم این را می داند. بگذارید در ابتدا تصویر اتفاقی که می افتد را مجسم کنیم: آبسه دندان یک توده از یک چرک غلیظ به رنگ مخلوطی از سفید و زرد و سبز است. چرک موچود در آبسه حاوی باکتری است. بدن ما از وجود باکتری در آبسه مطلع است. دفاع طبیعی بدن در برابر این باکتری تشکیل یک جداره ی بسته به دور چرک است تا از گسترش باکتری در بدن جلوگیری کند.

خیلی وقتها آبسه درون دندان و در کانال ریشه تشکیل می شود و در دیگر مواقع در لثه و در پایه دندان ایجاد می شود. در هر صورت چه آبسه در خارج از دندان تشکیل شود و چه در داخل دندان، همیشه در اثر فشار ممتد ناشی از ورم آن دردناک است و باید تخلیه و تمیز شود. گاهی روزنه های کوچکی از طریق دندان یا بافتهای دهان در ناجیه ی آّبسه ایجاد می شود که مقداری از چرک می تواند از طریق آن خارج شود، اما این روند آهسته ی خروج چرک برای رها شدن دهان و بدن از عفونت آّبسه کفایت نمی کند.

پاره کردن یکباره ی آبسه راه مؤثری برای خارج کردن چرک درون آن است اما تنها گام اول به حساب می آید. اصولا آبسه را باید دندانپزشک حرفه ای پاره کند اما گاهی پیش می آید که آبسه خود به خود و ناگهانی پاره می شود. درست مثل لاستیک خودرو که بیش از حد باد شده باشد و در اثر عبور از روی یک سنگ تیز و کوچک می ترکد. آبسه ی دهان هم همین شکلی است و یک ذره از غذا که به طور عادی در دهان خرد می شود می تواند به آبسه بخورد و آن را پنچر کند و مواد عفونی را در سراسر دهان پخش کند. گاهی هم ورم بیش از حد به خودی خود باعث ترکیدن می شود.

اما وقتی که دندانپزشک حرفه ای با تسلط کامل و به شکل کنترل شده آبسه را پاره کند، می تواند با تدابیری جلوی گسترش باکتری را بگیرد و دیگر دشواریهای ترکیدگی غیر منتظره آبسه در دهان هم به وجود نمی آید.

حالا که می دانید آبسه چیست شاید بخواهید بدانید چطور می توان از آبسه پیشگیری کرد. آبسه اغلب نتیجه ی عدم رعایت بهداشت و پاکیزگی دهان و دندان است اما می تواند در اثر جراحت دندان هم ایجاد شود. ترک در مینای دندان روزنه هایی ایجاد می کند که باکتریها می توانند از طریق آنها در دندان جمع شوند. بیشتر اوقات شما درد را در هنگام تجمع چرک احساس می کنید و ممکن است خود ورم را نبینید.

چگونه می توان فهمید که یک درد در ناحیه ی دهان در اثر آبسه است؟ آیا باید به دندانپزشک مراجعه کنید؟

علل و علائم آّبسه ی دندان

عفونت وقتی اتفاق می افتد که باکتری ها تکثیر می شوند و مواد سمی و شیمیایی حاصل از فعالیتشان در بدن یا بخشی از بدن پخش می شود. چرک آبسه که درباره ی آن صحبت کردیم، از مقدار زیادی باکتری های زنده و در حال تکثیر، بافتهای تجزیه شده و سلولهای خون تشکیل شده است. بخش مربوط به سلولهای خون احتمالا پر از گلبولهای سفیدی است که بدن برای مبارزه با باکتریها به ناحیه ی دچار عفونت فرستاده است. وقتی در بدن عفونتی وجود داشته باشد، یکی از اولین علائم آن سرخی و ورم است که نشان می دهد سلولهای خون به سمت عفونت هجوم آورده اند تا با باکتری ها بجنگند و حضور آنها را محدود کنند. این ورم ناشی از فعالیت گلبولهای سفید به رها شدن از دست باکتریها کمک می کند اما در عین حال با کش آمدن بافتها باعث درد می شود و به محل دچار عفونت فشار می آورد.

در آبسه دندان، گاهی عصب دندان در اثر عفونت باکتریای می میرد و درد متوقف می شود و سپس آبسه تشکیل می شود. بنابراین هر چند که درد یکی از علائم معمول آبسه است ولی گاهی آبسه بدون درد تشکیل می شود و تا هنگامی که به مراحل پیشرفته نرسد درد احساس نمی شود. در هر صورت آبسه چه دردناک باشد و چه نباشد علائم آن و عفونت همراهش به قرار زیر است:

  • درد دندان یا لثه که متوقف نمی شود
  • دردی شبیه فرو رفتن سوزن در هنگام گاز زدن یا جویدن
  • تیر کشیدن غیرمنتظره و ناگهانی دندان
  • حساسیت دندان  یا ریشه ی آن به سرما و گرما
  • ورم یا سرخ شدن لثه
  • بوی بد مداوم نفس
  • احساس اینکه مایعی درون دهان نشت می کند به نحوی که مزه ی بدی در دهان ایجاد می کند و نفس را بدبو می کند
  • غدد متورم یا تحریک شده در اطراف گلو و چانه
  • ورم و پف صورت یا گونه ها
  • تب و احساس کسالت

چون آبسه اغلب عفونتی در وسط یکی از دندانها است، همیشه علائم قابل دیدنی ندارد اما معمولا مشکلاتی با طعم و بو و حساسیت به وجود می آورد که شما را ناچار به رفتن به دندانپزشک می کند. دندانپزشک با معاینه ی لثه و دندان کار را شروع می کند و دنبال نقاط دردناک یا دارای نشتی می گردد. تصاویر رادیولوژی می تواند نشان دهد که آیا آسیبی به استخوانها یا لثه های پیرامون رسیده یا نه. اگر جراحتی در دهان و دندان ایجاد شود باید به دکتر مراجعه کرد تا از عدم وقوع آبسه اطمینان حاصل شود. موارد دیگری که ممکن است منجر به آبسه شود بیماری لثه، پرشدگی دندان که از بین رفته باشد وآسیب به ریشه های دندان می باشد. همه ی اینها می تواند نشانه ی این باشد که بهداشت دهان و دندان به خوبی رعایت نشده است. هر چند گاهی آبسه می تواند صرفا در اثر گیر کردن خرده ای از غذا در بین دندان و لثه به وجود بیاید.

علائم عفونت جدی شامل درد عمیق و تند و ورم صورت است و در آن صورت باید فورا به دندانپزشک مراجعه کنید – و یا به اورژانس. عفونت آبسه می تواند با استفاده از جریان خون به باقی بدن سرایت کند و باعث بیماری و حتی مرگ شود.

مرگ در اثر دندان درد؟ نه، اما عفونتهای مربوطه می تواند شما را بیمار کند و شرایط را وخیم کند. هرچند در بیشتر موارد، شما می توانید پیش از آنکه عفونت در بدن پخش شود آن را شکست دهید.

درمان آبسه ی دندان

یکی از واژه های ترسناک در ارتباط با آبسه “روت کانال” است. در شرایط عفونت وخیم یا آسیب به استخوان ممکن است برای رها شدن از شر آبسه و ترمیم آسیبهای عفونت، لازم باشد دندان را بکشند. دسترسی به داخل دندان برای بررسی میزان آسیبهای وارد شده و خارج کردن ریشه ی دچار عفونت، روت کانال نامیده می شود. روت کانال همچنین نام کانالی است که در عمق دندان قرار دارد. آبسه را می توان خالی کرد، تراشید و تمیز کرد و سپس راه آن را بست تا از آسیبها و دردهای احتمالی آینده پیشگیری شود. روت کانال یک راه حل رایج برای درمان آبسه ای است که درون دندان ایجاد می شود.

در مورد آبسه ای که بین دندان و لثه اتفاق می افتد، باید آبسه را برداشت و آن ناحیه را به خوبی تمیز کرد. اما برای کامل شدن درمان باید یک قدم دیگر برداشته شود. هرچند که آبسه و چرک درون آن برداشته شده ولی باید باکتری هم کشته شود. اغلب باکتری به نواحی مجاور لثه و لا به لای دندانها سرایت می کند و دندانپزشک باید برای از بین بردن باکتری آنتی بیوتیک تجویز کند. آنتی بیوتیکها باکتری را در محل چرک از بین می برند و از سرایت آن به خون جلوگیری می کنند. آبسه ی درون دندان را هم می توان با آنتی بیوتیک درمان کرد.

اگر آبسه صرفا تخلیه شود و درمان نشود، درد آن تسکین پیدا می کند اما عوارض جانبی ناشی از باکتری می تواند باعث بروز کیست وعفونت در فک، سینه پهلو، عفونت خون، عوارض قلبی، آبسه مغزی و دیگر شرایط خطرناک و مرگبار شود. افراد دارای دستگاه ایمنی ضعیف بیشتر در معرض این خطرها هستند. همچون هر بیماری دیگری که نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارد، لازم است که آنتی بیوتیک تجویز شده حتی پس از از بین رفتن علائم آبسه به طور کامل مصرف شود.

آیا می توان تحت شرایط آبسه را در خانه درمان کرد؟ آیا آبسه ای که خود به خود می ترکد خودش درمان نمی شود؟ در یک کلام پاسخ به این سوالات نه است. شما می توانید آبسه را از دهانتان خارج کنید اما نمی توانید عفونت آن را بدون درمان از بدنتان بیرون کنید. البته می توان با مسکن به کاهش درد کمک کرد.

پیشگیری و تسکین آبسه دندان

رعایت کامل بهداشت دهان و دندان به پیشگیری از آبسه کمک می کند. پوسیدگی دندان، مینای دندان را خراب می کند و راه را برای ایجاد آبسه هموار می کند. بیماری لثه حفره های نسبتا بزرگی را بین دندان و لثه ایجاد می کند که غذا و باکتری می توانند در آنها جمع شوند. رژیمهای غذایی پرقند و غیر مقوی خطر تبدیل مشکلات دهان و دندان به آبسه را بیشتر می کنند. دندانهای آسیب دیده در اثر ضربه هم مکان ایده آلی برای ورود باکتریها فراهم می کنند. همیشه بلافاصله پس از هر شکستگی دندان یا خراب شدن پرشدگی دندان، به دندانپزشک مراجعه کنید.

اگر دندانتان درد می کند یا حساس شده است در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید.  شستشو با آب نمک و خوردن مسکن و داروهای ضد ورم می تواند درد را در کوتاه مدت  تسکین دهد و علائم را کاهش دهد و حتی مقداری از چرک جمع شده در آبسه را تخلیه کند. اما در برابر وسوسه ترکاندن آبسه مقاومت کنید. حتی اگر آبسه خود به خود ترکید و دردش هم تسکین پیدا کرد و هیچ علامت دیگری هم مشاهده نکردید به خاطر داشته باشید که عفونت باکتریایی می تواند مخفیانه و بدون درد در دندان و حتی استخوانهای فک نفوذ کند.

آبسه ی دندان در بیشتر موارد قابل درمان است و می توان دندانها را با خارج کردن عفونت از خطر نابودی در اثر آبسه نجات داد. تمیز نگه داشتن دندانها، سالم نگه داشتن لثه و پر کردن حفره ها و پوسیدگی ها و جراحتهای دندان از عفونت آبسه پیشگیری می کند. مسواک زدن با خمیر دندان فلوراید و معاینه ی منظم دندانها از دیگر عوامل بازدارنده هستند. دنبال کردن درمان آنتی بیوتیکی پس از تشکیل آبسه از سرایت باکتری به دیگر نقاط بدن پیشگیری می کند.


منبع: www.howstuffworks.com

 

گرفتگی سینوس چگونه اتفاق می افتد؟

روزی در قرن هفده میلادی، خانمی در انگلستان در یکی از دندانهای نیش بالایش احساس درد می کند. به همین دلیل مطابق روال رایج آن دوران که دندان خراب را می کشیدند، دندان نیشش را برایش می کشند. اما کشیدن دندان، مشکل آن خانم را حل نمی کند و او خیلی زود متوجه می شود که از سوراخ مربوط به دندان کشیده شده چرک ترشح می کند.

تا اینجای کار خیلی وحشتناک بود اما این تازه شروع ماجرا بود.

در تلاش برای یافتن علت، آن خانم متوسل به اشیائی چون مداد و پر مرغ می شود تا سوراخ دندان کشیده شده را جستجو کند. اما طولی نمی کشد که با عجله خود را به دکتر می رساند و به او می گوید که مغزش را سوراخ کرده است.

خوشبختانه دکتری که به او مراجعه می کند، دقیقا می دانسته چه اتفاقی افتاده است. در قرن هفده، پزشکان زیادی نبودند که اینقدر با آناتومی صورت آشنایی داشته باشند تا بتوانند توضیح دهند چگونه یک شیء دراز و باریک از سوراخ دندان وارد می شود و ناگهان به جمجمه می رسد. اما ناتانیل هایمور به قدری دانش و اطلاعات داشت که این مسأله ی آناتومی برایش به سادگی قابل حل بود.

به عبارت دیگر: بیمار قصه ی ما با پر مرغ مغزش را لمس نکرده بود. او در واقع به آنتروم هایمور دست انداخته بود که امروزه با نام سینوس فکی شناخته می شود -که یک فضای خالی عمدتا مملو از هوا در مجاورت بینی است. هایمور برای اینکه این موضوع را برای بیمارش توضیح دهد جتی بعضی نقشه های آناتومی مربوطه را هم به او نشان داد.

برای دهه های متمادی تصور بر این بود که هایمور نخستین کسی بوده که نقشه های دقیق سینوس فکی را ترسیم  کرده است. اما در سال ۱۹۰۱، نقشه های علمی لئوناردو داوینچی کشف شد که به محققان نشان می داد که این هنرمند بزرگ یک تصویر بسیار دقیق از سینوس فکی را صد سال پیش از هایمور ترسیم کرده است.

هرچند کسی پیش از داوینچی و هایمور چنین نقشه های دقیقی  از سینوسها رسم نکرده بود، اما مردم هزاران سال بود که سینوسها را می شناختند. مصریان باستان به علت اینکه در جریان مومیایی کردن، مغز جسدها را از راه بینی بیرون می آوردند، از وجود سینوسها مطلع بودند. هرچند آنها برای اینکار از سینوس فکی استفاده نمی کردند بلکه از سینوس پرویزنی بهره می بردند. بله درست است: چندین نوع سینوس وجود دارد. در حقیقت چهار نوع اصلی از سینوس وجود دارد: فکی، پرویزنی، پیشانی و شب پره ای.

پس ما تعدادی حفره در سرمان داریم و وقتی این حفره ها یا سینوسها دچار مشکل می شوند ممکن است باعث دندان درد شوند. جالب است! اما چرا؟ هدف وجودی این مخازن هوا در میان استخوانهای سر چیست؟

‎آناتومی حفره ها

 BSIP / Contributor/Universal Images Group Editorial/Getty Images

سینوسهای فکی در هر دو طرف بینی در میان استخوانهای گونه و بالای دندانهای نیش و آسیا قرار دارند و همانگونه که از داستان آن بیمار قرن هفدهمی پیداست، گاهی ریشه ی این دندانها به داخل سینوس فکی نفوذ می کند.

سینوسهای پیشانی در پیشانی و درست بالای ابروها قرار دارند. سینوسهای پرویزنی در میان چشمها قرار دارند و سینوسهای شب پره ای پشت بینی هستند.

همه ی این سینوسها با کانالهای کوچکی به یکدیگر و به بینی متصلند.

بافت مخصوص این سینوسها مخاط را تولید می کند. نیروی جاذبه باعث می شود که مخاط وارد حفره ی بینی شود.

بعضی محققان بر این باورند که سینوسها به طور تصادفی در جریان تکامل بشر ایجاد شده اند و هیچگونه وظیفه ی مشخصی ندارند. به مرور زمان که ما رشد می کنیم سینوسها هم گسترش پیدا می کنند و شکلشان تغییر می کند. به همین خاطر برخی متخصصان ادعا می کنند که سینوسها در اثر جویدن تغییر شکل می دهند. برخی فکر می کنند که فشار هوا در شکل گیری سینوسها نقش دارد. اما هنوز پاسخ روشن و قطعی برای اینکه سینوسها به چه کار می آیند پیدا نشده است. آنچه که به این معماها دامن می زند غیر متقارن بودن سینوسهاست. هر یک از این حفره ها اندازه و شکل منحصر به فرد خود را دارد به گونه ای که مثل اثر انگشت آن حفره را از دیگر حفره ها متمایز می کند.

علاوه بر اینکه نمی دانیم سینوسها چگونه به وجود آمده اند، هنوز نمی دانیم که چرا به وجود آمده اند. حدود دو هزار سال پیش، جالینوس، پزشک مشهور یونانی، معتقد بود که سینوسها برای این به وجود آمده اند تا وزن سر را کاهش بدهند. بعدها برخی نظریه پردازان بر این باور بودند که سینوسها به تنظیم دما و رطوبت هوایی که تنفس می کنیم کمک می کنند، یا اینکه از فشار بر حفره ی بینی در هنگام عطسه کردن می کاهند، یا برای تولید مخاط لازم هستند، یا به بو کردن کمک می کنند، و یا اینکه اتاقهای تشدیدی برای تولید صدای ما هستند. این نظریات موجه به نظر می رسند اما واقعیت این است که همه ی آنها رد شده اند. چون نمی دانیم سینوسها برای چه به وجود آمده اند پس نمی توانیم بگوییم که آیا هر سینوسی وظیفه های متفاوت از سینوس دیگر دارد یا نه.

یکی از جنجالی ترین نظریه ها درباره ی سینوسها به نظریه ی بحث برانگیز “میمون آبزی” مرتبط است. بر اساس این نظریه انسانها بر خلاف نظر رایج در صحرای آفریقا تکامل نیافته اند بلکه در ساحل رودخانه ها، دریاچه ها و اقیانوسها تکامل پیدا کرده اند. اگر این نظریه درست باشد، می تواند برخی از ویژگیهای خاص انسان را که او را از میمونها متمایز و به حیوانات دریایی شبیه می کند توضیح دهد، مثلا نداشتن پشم، مغز بزرگ، چربی، و سینوسها. داشتن سینوس هم بر اساس این نظریه کاملا منطقی به نظر می رسد چرا که جمجمه ی پر از هوا بسیار آسانتر از جمجمه ی بدون هوا روی آب می ماند.

اما فارغ از اینکه سینوسها به چه علتی تکامل پیدا کرده اند، نمی توان انکار کرد که آنها فوایدی هم دارند. در سال ۱۹۹۵ میلادی، کشف شد که سینوسها مقادیر زیادی گاز اکسید نیتریک (NO) تولید می کنند. گاز اکسید نیتریک می تواند فشار خون را بالا ببرد و خواص ضد باکتری دارد. به عبارت دیگر، گاز موجود در بینی شما احتمالا به جلوگیری از رشد میکروبها در حفره ی بینی کمک می کند. البته توجه داشته باشید که وظایف کنونی یک عضو بدن لزوما ربطی به دلایل تکامل آن ندارد و نباید این دو با هم اشتباه گرفته شوند. صرفا به این دلیل که سینوسها گاز اکسید نیتریک تولید می کنند دلیل بر این نیست که به همین منظور هم تکامل پیدا کرده اند. تولید گاز می ممکن است اثر جانبی و تصادفی یک فرآیند متفاوت باشد.

با وجود اینکه سینوسها به دستگاه ایمنی بدن کمک می کنند، اما می دانیم که همیشه در این کار موفق نیستند و گاهی این حفره های موجود در جمجمه از چیزهایی غیر از یک گاز مفید پر می شوند.

سینوسهای بیمار

برای سینوسها خیلی مشکلات می تواند پیش بیاید. به عنوان نمونه ممکن است شما یک سینوس اضافه داشته باشید! ظاهرا ده درصد انسانها به خاطر تغییرات ژنتیکی دارای یک فضای خالی اضافه در سرشان هستند. اما فضای موجود در سر حجم مشخصی دارد و داشتن یک سینوس اضافه به این معنی است که جا برای دیگر سینوسها تنگ می شود و در نتیجه مجرای بین سینوسها و حفره ی بینی کوچکتر می شود. هرچقدر مجرای بین سینوسها و حفره ی بینی کوچکتر باشد، بدتر است. وقتی این مجراها مسدود می شوند، مشکلات شروع می شوند.

این مجراها حتی در صورت نبود یک سینوس اضافه هم می توانند تنگ و کوچک باشند. در هر حال، مجرای بین سینوس و حفره ی بینی، هیچ وقت مسیر فراخ و بازی نیست. این مجراها کوچکند و به راحتی به دلیل تورم بافتهایشان در اثر سرماخوردگی یا حساسیت، مسدود می شوند. نتیجه اصلا مطلوب نیست: فشار و سردرد، آبریزش بینی، سرفه، از دست دادن حس بویایی، گوشهای گرفته و گاهی حتی خون دماغ. سردردها معمولا به مشکلات سینوسی ارتباط دارند زیرا وقتی حرکت هوا و مایعات در سینوسها مسدود می شود فشار در آنها افزایش پیدا می کند.

همه ی این علائم با ورم سینوس که مانع عبور مخاط به سمت حفره ی بینی می شوند ارتباط دارند. وقتی این کانالها به مدت طولانی مسدود باشند و به گوش میانی فشار بیاورند ممکن است باعث مشکلات ثانویه همچون وزوز گوش شوند. در برخی موارد، مشکلات مزمن سینوسی و خون دماغها می تواند علائم مشکلات جدی تری باشد – پس اگر مشکل سینوستان حل نمی شود و یا اگر تب، خستگی مفرط یا علائم دیگر دارید به پزشکتان مراجعه کنید.

پیشگیری و درمان گرفتگی سینوس

در رسوم ادیان باستانی شبه قاره هند، مراحل والای عبادت با دقت و توجه به نحوه ی تنفس حاصل می شود. تنفس پاکیزه و راحت از اهمیت بالایی برخوردار است. سرماخوردگی و حساسیتی که منجر به انسداد مجراهای تنفسی می شوند، مطلوب نیستند، بنابراین یوگی ها روشی ابداع کردند به نام “جالانتی” که در زبان سانسکریت به معنای شستشوی بینی است.

مفهوم این روش ساده اما هوشمندانه است. کمی نمک به مقداری آب گرم اضافه کنید و آن را به یک قوری منتقل کنید. در روشویی سرتان را خم کنید به نحوی که یک سمت صورتتان رو به پایین و سمت دیگر رو به بالا باشد. نوک لوله ی قوری را در سوراخ دماغتان که رو به بالاست قرار دهید و محتوای قوری را در دماغتان بریزید. احساس عجیبیی به شما دست می دهد وقتی آب حفره ی بینیتان را پر می کند و عجیبتر وقتی که آب از سوراخ دماغتان که به سمت پایین است بیرون می ریزد. وقتی همه ی آب مصرف شد، دماغتان را خالی کنید تا هرگونه اضافات از آن بیرون بریزد.

شستشوی بینی با قوری روشی است که پزشکان توصیه و تأیید می کنند و یک روش ایمن و مؤثر برای تمیز کردن بینی و ناحیه ی اطراف آن است به شرط آنکه قوری و آب موجود در آن استریل باشد. افزودن نمک به آب نکته ی کار است و باعث می شود که جریان آب در مجرای بینی برای شما راحت باشد و از احساس نامطبوع عبور آب از بینی که در هنگام وارونه شدن در استخر به شما دست می دهد پیشگیری می کند.

همچنین مهم است که از آب مقطر یا آب جوشیده استفاده کنید. اگر از آب شیر استفاده می کنید آن را از صافی ریز عبور دهید و برای اطمینان آب را بجوشانید و قبل از شستشو صبر کنید آب خنک شود.

مشکلات سینوسی گاهی با نوشیدن آب زیاد حل می شوند، چرا که آب مخاط را رقیق می کند و به آن امکان می دهد که راحتتر خارج شود. پیچاندن یک حوله ی گرم دور سرتان کمک می کند که ورم بافتهای سینوس بخوابد و تنفس بخار – از دوش یا بخور – مجراهای بینی را مرطوب می کند.


منبع: www.howstuffworks.com