چرا؟ چرا؟

وقتی کودک به تدریج از سن خردسالی خارج می شود و نقش فعالانه تری در انتخاب آنچه که می خورد پیدا می کند، شما هم طبیعتا تا حدی تسلط خود را بر رژیم غذایی او از دست می دهید. با وجودی که این استقلال بخشی از پیشرفت طبیعی کودک است، ولی والدین باید تلاش کنند به کودکانشان عادات صحیح غذایی را منتقل کنند. این روزها که چاقی مفرط یکی از مشکلات روزافزون کودکان محسوب می شود، درک عادات غذایی کودک و تغذیه ی صحیح از هر زمانی از اهمیت بیشتری برخوردار است. در این مطلب، نگاهی داریم به مراحل پیشرفت کودک در ارتباط با تغذیه و برخی مشکلات مربوط به تغذیه.

آموزش غذا خوردن مستقل به کودک

اگر فرزند خردسال شما می تواند اشیاء را در دهانش بگذارد، حرکات مربوط به جویدن را آغاز کرده است، و یا سینه ی مادر یا شیشه ی شیر را هنگام شیر خوردن در دستش می گیرد، احتمالا آمادگی دارد تا غذا خوردن مستقل را فرا بگیرد. هر دو طرف از تلاش کودک برای غذا خوردن مستقل، سود می برند. هرچند فرآیند غذا خوردن مستقل، احتمالا خیلی آهسته تر از این است که شما به او غذا بدهید و احتمالا لباس کودک و وسایل اطراف او هم خیلی بیشتر کثیف می شود، اما مزایای اجازه دادن به کودک برای این که خودش غذا بخورد خیلی زیاد است.

کودک از اینکه از انگشتها، بدن و دهانش به طور هماهنگ برای غذا خوردن و رفع گرسنگی استفاده می کند، احساس خوبی به او دست می دهد. غذا خوردن مستقل، حواس پنجگانه ی او را به کار می گیرد و یک تجربه ی آموزنده برای او فراهم می کند. او غذا را می چشد و می بوید. بافت غذا و دمای آن را بر روی انگشتانش لمس می کند. غذا را می جود و قورت می دهد. از صدای خوردن قاشق روی بشقاب لذت می برد و رنگهای روشن غذاهایی را که انتخاب کرده دوست می دارد.

دوران انتقالی

در شش ماهگی فرزند شما می تواند اشیاء را در دهانش بگذارد. او دنیا را از طریق دهانش کاوش می کند؛ بنابراین این دوره زمان خوبی برای دادن غذاهای انگشتی به اوست. او همچنین با اندکی کمک می تواند بنشیند. در هفت ماهگی، ممکن است بعضی از دندانهایش درآمده باشد و ممکن است با دهانش حرکات جویدن را انجام دهد. او می تواند شیشه ی شیرش را در دستش نگه دارد و ممکن است بتواند با کمی کمک از فنجان مایعات بنوشد.

هرچند نمی توان از کودک انتظار داشت که در این سن خودش همه ی غذاهایش را بخورد، ولی می تواند خوردن مستقل بعضی غذاها را شروع کند. همچنین می تواند غذاهای انگشتی را به عنوان تنقلات بخورد.

غذاهای انگشتی مناسب برای دوران انتقالی شامل غذاهایی است که به سرعت در دهان نرم می شوند، مانند:

• تکه های کوچک نان برشته
• تکه های کوچک سبزیجات پخته مانند نخود فرنگی، کدو، هویج نرم و بروکلی
• تکه های کوچک گوشت خیلی نرم مثل ماهی بدون تیغ، جوجه ی بدون پوست و استخوان، یا همبرگر
• تکه های کوچک هلوی رسیده، مز، گلابی یا دیگر میوه های نرم
• تکه های کوچک پنیرنرم (مگر اینکه شواهدی دال بر حساسیت کودک به لبنیات یافته باشید)

از دادن غذاهایی که ممکن است در گلوی کودک بپرد خودداری کنید. غذاهای زیر را در سال اول به کودک ندهید:

• میوه های خشک مثل زردآلو، کشمش، خرما، آناناس یا نارگیل
• آجیلها مثل گردو یا بادام زمینی
• ذرت بوداده، چیپس سیب زمینی، چیپس ذرت، یا کراکرهایی که به راحتی در دهان نرم نمی شوند
• شکلاتهای سفت از هر نوعی
• سبزیجات نپخته مثل هویج یا کرفس

زمان حمام کردن بهترین وقتی است که می توانید نوشیدن از فنجان را به فرزندتان یاد دهید. او از این چالش لذت می برد و شما هم لازم نیست که با مشکلاتی از قبیل خیس شدن زمین و لباس دست و پنجه نرم کنید. از یک لیوان پلاستیکی یا شیشه شیر پلاستیکی برای شروع استفاده کنید؛ هر چه قطر دهانه ی لیوان کمتر باشد کودک آسانتر می تواند با دهان کوچکش از آن استفاده کند. می توانید شیر مادر، شیر خشک، یا آب میوه در لیوانش بریزید.

اگر با شیشه به او شیر می دهید، ممکن است فرزندتان از اینکه شما شیشه ی شیر را نگه دارید خوشحال شود. با بیرون آوردن سر شیشه از دهانش و تغییر زاویه ی آن به او امکان بدهید که در این کار با شما همکاری کند. او را با شیشه ی شیر در رختخوابش نگذارید چون به خواب فرو می رود، بزاق کمتری دندانهایش را می شوید و با تناوب کمتری شیر را قورت می دهد. ممکن است مقداری شیر در دهانش بماند که به رشد باکتریها کمک می کند و منجر به خراب شدن دندانهایش می شود. حتی ممکن است شیر در گلویش بپرد.

دوران شبه بزرگسالی

زمانی که فرزند شما هشت ماهه است، می تواند بدون کمک بنشیند و دستش را به سمت قاشق و فنجان دراز کند. ممکن است بتواند فنجان را خودش بلند کند. وقتی که سیر می شود، با سر برگرداندن از غذا و یا بازی کردن با غذا به شما می فهماند که دیگر سیر است.

چون هنوز نمی تواند با استفاده از قاشق غذا بخورد، شما می توانید به او کمک کنید تا یاد بگیرد که چگونه قاشق را در دستش بگیرد و آن را به سمت غذا ببرد. یک راه خوب برای شروع این است که وقتی به او با قاشق غذا می دهید بگذارید خودش یک قاشق دیگر را در دست داشته باشد. بعد از هر چند قاشقی که به او غذا می دهید به او کمک کنید قاشق خودش را پر کند و آن را در دهانش بگذارد. از غذاهایی استفاده کنید که به خوبی به قاشق می چسبند، مثل سیب زمینی یا مز له شده. تعریف و تمجید و پذیرفتن اینکه گاهی غذا را بریزد، او را به یاد گرفتن تشویق می کند.

از یک فنجان کوچک با مقدار کمی شیر یا آب در هنگام غذا استفاده کنید (تا در صورت ریختن محتویات در وقت و زحمتتان صرفه جویی شود) و یا از لیوان دردار استفاده کنید. احتمالا او برای یادگیری اینکه چگونه لیوان را بدون اینکه محتویاتش را بریزد در دست نگه دارد، به کمک شما نیاز دارد و البته به اجازه و تأیید شما هم احتیاج دارد.

در نه ماهگی، می تواند به سادگی بجود و غذاها را گاز بزند. توانایی گرفتن اشیاء با انگشت شست و سبابه در او به حد بلوغ رسیده است. غذاهای مناسب برای این سن شامل نوارهای باریک پنیر نرم، نوارهای نانی که پنیر روی آن ذوب شده، خیار پوست کنده در قطعات کوچک، حبوبات سبز پخته همراه با تکه های پخته ی بروکلی، قطعه های کوچک هلو یا گلابی تازه، و یا برشهای مز است. نخود فرنگی هم می تواند برایش جالب باشد.او هنوز به فرصت بیشتری برای استفاده از قاشق و فنجان نیاز دارد.

در ده ماهگی، ممکن است فرزندتان بتواند به خوبی از فنجان استفاده کند و از اینکه بخش زیادی از غذایش را خودش می خورد لذت ببرد. در یازده ماهگی می تواند چند جرعه ی پیاپی از فنجانش بنوشد. از له کردن غذاها در دستش لذت می برد و از حس کردن بافت غذا با دستانش خوشحال می شود. در دوازده ماهگی ممکن است بر استفاده از قاشق و کارد و چنگال مسلط شده باشد و بیشتر غذاهایش را بدون کمک بخورد.

در این سن ممکن است از مهارت جدید تف کردن به صورت عمدی لذت ببرد. چند ماه آخر پیش از یک سالگی، غذا دادن به کودک برای پدر و مادر چالش های مخصوصی به همراه دارد. خلاقیت به خرج دادن در درست کردن غذاهایی که کودک می تواند خودش بخورد باعث می شود که او سر سفره ی غذا مستقل باشد. با محدود کردن غذاهای کودک به آن دسته هایی که او می تواند سریع و آسان بخورد و بیاشامد، کار خودتان را آسانتر کنید.

هر وقت غذایش را تمام کند می توانید غذای بیشتر در بشقابش یا لیوانش بریزید. قرار دادن مقدار محدودی غذا و نوشیدنی در دسترس کودک به شما کمک می کند که میزان به هم ریختگی و کثیف شدن سفره را کاهش دهید. واژگون کردن کاسه ها و فنجانها و تماشای واکنش شما برای کودک فعالیت بسیار مفرحی است و تف کردن به قصد جلب توجه شما کاری است که ممکن است زیاد انجام دهد. به خاطر داشته باشید: گاهی بی توجهی کردن به عملی که نمی پسندید زودتر به توقف آن منجر می شود تا اظهار تعجب و خشم.

دوران خردسالی

در این دوران کودک می تواند به راحتی از قاشق و فنجان استفاده کند؛ می تواند به خوبی بجود و غذاهایی را که با جویدنشان مشکل دارد با انگشت از دهان بیرون بیاورد. ممکن است در غذا خوردن تمیز و مرتب نباشد و ترجیح قوی برای برخی غذاها داشته باشد. ممکن است اشتهایش در این دوره به علت کند شدن رشدش کمتر شود.

برای وعده های غذایی باید خلاق و صبور باشید. کودک خردسال شما به غذاهایی احتیاج دارد که بتواند خودش به راحتی بخورد. چون اشتهایش کم است، علاوه بر وعده های غذایی از میان وعده ها هم به عنوان فرصتی برای دادن مواد مغذی به او استفاده کنید.

تلاش کنید در میان وعده ها به او سبزیجات بدهید. برای اینکه گل کلم و کلم بروکلی را برای او جذابتر کنید، مقداری ماست یا سس روی آن استفاده کنید. میلک شیک را با میوه جات غنی کنید.

همیشه غذاهای مقوی به او ارائه دهید. به این صورت می توانید با خیال راحت از جنگ و دعوا بر سر اینکه کودکتان چه غذایی را باید انتخاب کند پیشگیری کنید.

از وقتی فرزندتان بتواند خودش غذایش را بخورد، شما کنترلتان را تا حد زیادی بر روی غذا خوردنش از دست می دهید. بهترین راه این است که به او یاد بدهید چگونه بین غذاها درست انتخاب کند. در ادامه به این می پردازیم که چگونه عادات غذایی صحیح را در کودک ایجاد کنیم.

ایجاد عادات غذایی صحیح در کودک

برخورد شما با تغذیه و غذاهایی که می خورید، بر عادات غذایی فرزندتان تأثیر مستقیم می گذارد. شما الگوی نخست فرزندتان برای چگونه خوردن و چه چیز خوردن هستید. کمی در مورد میزان نمک، چربی و قندی که مصرف می کنید تأمل کنید. به این بیاندیشید که کدام یک از عادات غذایی خودتان را می خواهید به فرزندتان منتقل کنید. آیا عاداتی هست که نخواهید منتقل کنید؟ اکنون زمان مناسبی است برای اینکه عادات ناصحیح را ترک کنید تا به فرزندتان منتقل نشوند.

کسب اطلاعات درباره ی اینکه رژیم غذایی مناسب برای نوزاد و کودک در حال رشد چگونه است، قدم نخست است. شما یاد خواهید گرفت که نمک بیش از اندازه، افزودنی سالمی برای غذای کودک نیست. شما همچنین می آموزید که بسیاری از مردم خیلی بیش از میزان لازم قند مصرف می کنند که می تواند منجر به چاقی و پوسیدگی دندانها شود.

هرچند نباید چربی را از رژیم غذایی کودکان زیر دو سال حذف کرد، ولی برای کودکان بزرگتر مصرف بیش از اندازه ی چربی خطرات بیماری قلبی، چاقی و برخی انواع سرطان را در پی دارد. با کسب اطلاعات بیشتر درباره ی نیازهای تغذیه ای کودک و رشد و پیشرفت طبیعی او، می توانید بفهمید چرا در برخی خانواده ها بر سر غذا مجادله در می گیرد.

نمک

سدیم (یکی از عناصر تشکیل دهنده ی نمک)، به طور طبیعی از غذاهایی که می خوریم به بدن می رسد. در نتیجه عموما نیازی به اضافه کردن نمک به غذا نیست. دریافت سدیم زیاد ارتباط مستقیم با فشار خون بالا دارد که می تواند منجر به بیماری قلبی و سکته شود.

بعضی افراد به طور ژنتیکی بیشتر در معرض ابتلا به فشار خون بالا هستند. اگر در خانواده سابقه ی ابتلا به فشار خون وجود دارد، باید خیلی مراقب میزان نمک مصرفی خود و فرزندتان باشید.

چه وقت باید نگران نمک غذای نوزادتان باشید؟ تحقیقات نشان می دهد که باید از همان زمان تولد از مصرف بیش از اندازه ی نمک پرهیز کرد. دادن شیر مادر یا شیر خشکی که خیلی شبیه شیر مادر باشد، باعث می شود که نوزاد دقیقا به اندازه ی مورد نیاز سدیم دریافت کند.

وقتی نوزادتان شروع به خوردن غذای جامد کرد، غذاهایی به او بدهید که هیچ نمکی به آنها اضافه نشده باشد. غذاهای فرآوری شده مثل سوسیس، کالباس، سوپ، کنسرو سبزیجات و گوشت، و پودینگ معمولا حاوی مقادیر بالایی از سدیم هستند و باید محدود شوند. مراقب باشید به غذایی که در خانه برای نوزاد درست می کنید نمک اضافه نکنید هرچند به مذاق شما بی نمک جلوه کند.

تحقیقات نشان می دهد که نوزادی که از زمان تولد در رژیم غذاییش مقدار زیادی سدیم باشد و این الگوی غذایی را در سالهای بعدی زندگی هم حفظ کند، در بزرگسالی بیشتر در معرض خطر فشار خون بالا قرار دارد. ذائقه ی غذایی فرزند شما در همان نوزادی شکل می گیرد؛ اگر به غذای پر نمک عادت کند و از آن لذت ببرد، ترک کردن نمک در سنین بالاتر برای او دشوار خواهد بود. به خاطر داشته باشید که اگر فرزندتان شما را ببیند که به غذایتان نمک اضافه می کنید یا چیپس سیب زمینی می خورید او هم می خواهد همان کارها را انجام دهد. پس کاهش نمک در رژیم غذایی نوزاد به معنای کاهش نمک در رژیم غذایی کل خانواده است.

قند

قند یک ماده ی غذایی ناسالم نیست. شما به مقداری قند در رژیم غذاییتان نیاز دارید و هرگاه میوه ی تازه می خورید نوعی از قند را دریافت می کنید. قند تصفیه شده به مقدار محدود هم کاملا بی اشکال است مگر اینکه بخش قابل توجهی از کالری دریافتی نوزاد را شامل شود. یک رژیم غذایی پرقند به احتمال زیاد رژیمی است که از مواد غذایی دیگر بی بهره است.

قند در اشکال مختلف موجود است. قند میوه به طور طبیعی طعم میوه ای را که می خورید شیرین می کند. شیره ی ذرت برای شیرین کردن برخی آب میوه ها و نوشیدنی ها به کار می رود. عسل هم شکل دیگری از قند است – که به هیچ عنوان از شکر سالم تر نیست (به علت خطر بوتولیسم به نوزاد کوچکتر از یک سال عسل ندهید). ملاس، علاوه بر قند حاوی مقادیر کمی از مواد غذایی دیگر شامل آهن هم است. شیر حاوی نوعی از قند به نام لاکتوز است.

احتمالا بهترین راه دریافت قند مورد نیاز بدن، خوردن میوه، سبزیجات و دیگر غذاهای تازه است. خوردن گهگاه کمی بیسکوییت یا کیک یا شکلات بد نیست مگر اینکه جایگزین مواد غذایی شود که خانواده نیاز دارد و یا اشتها را برای دریافت مواد مغذی دیگر کم کند.

نوزادان غذای شیرین را ترجیح می دهند. اولین غذای نوزاد شما شیر مادر یا شیر خشک است. اگر این شیرها را بچشید، پی می برید که هر دوی آنها بسیار شیرین هستند. چون نوزاد شما تمام قند مورد نیازش را از شیر و بعدها از غذاهای مفیدی که می خورد، دریافت می کند باید از دادن مقادیر زیاد بیسکوییت و دسرهای شیرین به او خودداری کنید. خوردن بیسکوییت و چیزهای شیرین پیش از وعده های غذایی به سرعت قند خون را بالا می برد که می تواند اشتهای نوزادتان را کور کند.

دندانهایی که به کرات در معرض قند و شکر قرار بگیرند روند پوسیدگیشان تسریع می شود. چون قند در شیر و دیگر غذاها موجود است، قند اضافی احتمالا پوسیدگی دندان را زیاد می کند. مصرف قند را محدود کنید و به فرزندتان میان وعده های کم قند بدهید مثل سبزیجات تازه، نان برشته و پنیر.

چاقی در کودکان

پرخوری و اضافه وزن اغلب از دوران نوزادی شروع می شود. کودک وقتی چاق می شود که بیش از مقدار نیازش کالری مصرف کند، انتخاب غذایش صحیح نباشد و فعالیت فیزیکی او متناسب با مقدار کالری دریافتی اش نباشد. ویژگی چاقی معمولا از پدر و مادر به فرزندان منتقل می شود. کودکانی که یکی از والدینشان چاق است، چهل درصد احتمال چاق شدن دارند. در حالی که کودکانی که هم پدر و هم مادرشان چاق است، هشتاد درصد احتمال دارد که چاق بشوند.

شما می توانید بلافاصله پس از تولد تلاش برای جلوگیری از پرخوری و چاق شدن فرزندتان را آغاز کنید. اگر با شیشه به کودک شیر می دهید، اصرار نکنید که حتما شیشه ی شیر را خالی کند و هرگاه تصمیم گرفت شیر خوردن را متوقف کند شیشه را از او بگیرید. شروع زودتر از موعد غذای جامد، پیش از چهار تا شش ماهگی، می تواند منجر به اضافه وزن شود. وقتی نوزاد بزرگتر می شود اجازه دهید به اندازه ای که اشتهای طبیعی اش طلب می کند بخورد. پزشک نوزادتان می تواند به شما بگوید که آیا وزن نوزاد نسبت به قدش زیاد است یا نه.

اگر اضافه وزن یا چاقی تبدیل به مشکل شود، می توانید برای کند کردن آهنگ رشد وزنی نوزاد اقداماتی صورت دهید. نوزاد نباید وزن کم کند، بلکه باید به او کمک کنید که وزنش با قدش متناسب باشد و باید مطمئن باشید که مواد غذایی و کالری لازم برای رشد و پیشرفتش به او می رسد.

گامهای زیر می تواند در این راه به شما کمک کند:

• نسبت به علائم سیر شدن او هوشیار او باشید. ممکن است چهره اش را درهم کند، از میز روی بگرداند، غذایش را تف کند یا شروع به بازی کردن با غذا بکند. همه ی اینها می تواند علامت این باشد که دیگر نمی خواهد غذا بخورد.
• شیر مهمترین غذای فرزندتان است. آب عموما به عنوان یک مایع کمکی اضافه لازم است (مثلا در روزهای خیلی گرم). آب میوه نمی تواند جایگزینی برای شیر باشد.
• غذاهای پرچرب و پرکالری را حذف یا محدود کنید. میوه ی تازه جایگزین خوشمزه ای برای بیسکوییت است. از سسها و تزیینات غذایی که پر از کالری و عاری از مواد مغذی است پرهیز کنید. غذاها را به جای سرخ کردن با آب بپزید یا بخارپز کنید. استفاده از کره، مارگارین، و مایونز را محدود کنید.
• به فرزندتان به جای کمپوت یا آب میوه، میوه ی تازه بدهید. میوه ی تازه کالری کمتری دارد. اگر میوه ی تازه ندارید، به او آب میوه بدهید. مصرف روزانه ی آب میوه را به صد گرم محدود کنید.
• به کودک فرصت فعالیت فیزیکی بدهید. وقتی با او بازی می کنید به او فرصت بدهید که بدنش را تکان بدهد. وقتی بزرگتر می شود فضای لازم برای دویدن و فرصت راه رفتن را به او بدهید. اگر شما با او بازی کنید احتمال فعالیت فیزیکی او بیشتر می شود.
• اگر خودتان برای نوزاد غذا درست می کنید، سعی کنید غذای کم کالری درست کنید: شکرو مارگارین و کره اضافه نکنید. چربی گوشت را پیش از پختن بردارید.
• به خاطر داشته باشید که نوزادان به دلایلی غیر از گرسنگی هم گریه و ناله می کنند. اگر نوزاد شما تازه غذا یا شیر خورده، روشهای دیگری غیر از شیر دادن را برای آرام کردن او استفاده کنید. او را راه ببرید یا تکان بدهید. شاید فقط می خواهد چیزی را بمکد. بگذارید انگشت شما، انگشت خودش یا یک پستانک را بمکد. ممکن است حوصله اش سر رفته باشد و به مکانی جدید یا یک اسباب بازی جدید احتیاج داشته باشد.
• برای تشویق از جوایز غیر غذایی استفاده کنید. ممکن است وسوسه شوید برای رفتار خوبش به او شکلات، بستنی یا بیسکوییت بدهید، اما کودک دارای اضافه وزن پاداشهای دیگری احتیاج دارد. تشویق کلامی یا در آغوش گرفتن پاداشهای بسیار خوبی هستند. یک کتاب یا اسباب بازی می تواند برای موفقیتهای خاص جایزه ی مناسبی باشد. ممکن است در این راه به حمایت دیگر افراد بزرگسال همچون پدر بزرگ و مادر بزرگ و یا کسی که از بچه مراقبت می کند نیاز داشته باشید.

برای احتیاط: بگذارید پزشک تشخیص دهد که آیا نوزاد شما دارای اضافه وزن یا چاقی است یا نه. پزشک می تواند رشد نوزاد را روی نمودار رشد دنبال کند و به شما بگوید که جای نگرانی هست یا نه. به خاطر اینکه نوزادتان چاق به نظر می رسد یا دیگران به شما می گویند که او چاق به نظر می رسد، نتیجه گیری نکنید که چاق است.

بیشتر نوزادان تپل هستند. آنها مثل آدم بزرگها باریک نیستند. نوزاد یا کودک خردسال شما شکم گرد دارد. ممکن است گردنش دیده نشود و ممکن است غبغب داشته باشد یا روی لپش چال باشد. اما ممکن است بر خلاف ظاهرش، وزنش به نسبت قدش خیلی خوب باشد. چون تغذیه ی خوب برای رشد و پیشرفت مغز کودک از اهمیت بالایی برخوردار است، محدود کردن خودسرانه ی کالری و مواد غذایی می تواند تأثیر مخربی بر رشد کودک داشته باشد. ظاهر کودکان به مرور زمان تغییر می کند و نوزادی که فکر می کنید تپل است ممکن است در خردسالی یا در سن پیش دبستانی لاغر از آب دربیاید.

چگونه با کودکی که درباره ی غذا سخت گیر است رفتار کنیم

نوزادان و خردسالان بعضی روزها از روزهای دیگر اشتهای بیشتری دارند. در دوران خردسالی اشتهای کودک به تدریج و همزمان با کاهش سرعت رشد او کاهش پیدا می کند و سخت گیری در مورد غذا و علاقه ی بیش از حد به انواع خاصی از غذا در این دوران طبیعی است. بیماری و دندان در آوردن هم بر اشتها اثر می گذارند. اضافه کردن غذاهای جدید یا مواد غذایی جدید به رژیم غذایی کودک هم می تواند به بی علاقه شدن او به غذا بیانجامد. می توانید توقع داشته باشید که گاهی فرزندتان در هنگام غذا بازیگوشی کند یا در مورد غذایی که می خورد سخت گیری به خرج دهد.

توصیه های زیر به شما کمک می کند که با این وضعیت مقابله کنید:

• پرس غذایش را بزرگ در نظر نگیرید. مقدار زیاد غذا ممکن است او را دچار اضظراب کند که نمی تواند این همه غذا را بخورد و در نتیجه اشتهایش را از دست بدهد.
• به زور به او غذا ندهید و غذا خوردن را تبدیل به یک مشکل نکنید.
• مطمئن شوید که غذایی که به او می دهید به شکلی است که به آسانی می تواند بخورد. (مثلا اگر نوزادتان دندان ندارد باید غذایش نرم باشد.)
• بین وعده ها و میان وعده ها فاصله ی کافی در نظر بگیرید.
• مایعات را در انتهای وعده ی غذایی به او بدهید تا معده ی او از مایعات پر نشود.
• از غذاهای پرقند و میان وعده هایی که می تواند اشتهای او را کور کند، پرهیز کنید. این شامل آب میوه پیش از غذا هم می شود.
• غذاهای متنوع به او بدهید.
• غذا را به صورت رنگارنگ و خلاقانه جلوی او بگذارید. چشم نواز بودن غذا به زیاد شدن اشتهای او کمک می کند.
• زمان غذا را برای او دلپذیر کنید. جو سفره تأثیر زیادی بر اشتها و هضم غذا می گذارد.

غذا به عنوان پاداش

احتمالا می دانید که استفاده از غذا به عنوان پاداش ایده ی خوبی نیست. اما در عمل پرهیز از این کار دشوار است. وقتی پدر یا مادر می گوید “اول بروکلی را بخور بعد نوبت دسر می شود،” اینگونه به کودک القا می شود که باید بروکلی را تحمل کند تا دسر به عنوان پاداش به او داده شود. وقتی هم به کودکی که گریه و زاری راه می اندازد بیسکوییت یا شکلات می دهید در واقع گریه و زاری را تشویق می کنید.

خیلی خوب است که مهارتها و تواناییهای جدید کودک را جشن بگیرید. بعضی وقتها غذا راه آسان و مناسبی برای پاداش دادن و جشن گرفتن است. اما چه اتفاقی می افتد اگر غذا طریق معمول یا تنها راه تشویق کردن یک دستاورد یا رفتار باشد؟ الگوهای تشویق و پاداش اغلب در سنین کودکی تعیین می شوند و شما باید تصمیم بگیرید که آیا می خواهید استفاده از غذا به عنوان پاداش را به او آموزش دهید. تلاش کنید به تشویق و پاداش تنوع ببخشید. در آغوش گرفتن، تعریف و تمجید کردن، دعوت کردن او به یک بازی یا کمک به انجام یک کار با شما، و اختصاص زمان برای یک داستان یا کتاب جایگزینهای خوبی هستند.

وقتی نوزادتان گریه و زاری می کند، بیسکوییت و غذا می تواند به طور موقت او را آرام کند. ولی شما باید علت گریه و زاری را پیدا کنید. وقتی نوزادتان بزرگتر می شود ممکن است علت گریه کردنش خستگی، دندان جدید یا بی حوصلگی باشد. اگر علت گریه ی او گرسنگی نیست تلاش کنید راه دیگری برای آرام کردن او پیدا کنید. راه حلی که معطوف به حذف علت گریه ی او باشد مدت زمان بیشتری دوام می آورد.

غذا می تواند تبدیل به یک تنبیه شود اگر کودک را به خوردن آن مجبور کنید. ممکن است غذاهایی را که در کودکی به زور به شما خورانده اند به یاد داشته باشید و شاید تا همین امروز هم از دیدن آن غذاها حالتان بد شود. به زور غذا دادن و پاداش دادن برای خوردن برخی غذاهای خاص اصلا ایده ی خوبی نیست. اینگونه دعواهای غذایی آغاز می شوند.

به مانند تمام مراحل رشد کودک، رفتار و برخورد پدر و مادر با مسأله ی غذا می تواند رفتار کودک را به طور اساسی تغییر دهد. چون کودکان در سنین پایین کاملا از نظر غذایی به شما وابسته اند، نظرات آنها درباره ی غذا تحت تأثیر شما شکل می گیرد. همانطور که در این مطلب دیدید، قدمهای ساده ای وجود دارد که می توانید برای اطمینان از سالم بودن عادات غذایی فرزندتان بردارید.

این مطلب ترجمه ای بود از مقاله ای به قلم آلوین ادن، پروفسور بالینی پزشکی اطفال در کالج پزشکی دانشگاه کورنل.

محتوای این مطلب صرفا برای اطلاع رسانی است و به هیچ عنوان نمی توان آن را توصیه ی پزشکی قلمداد کرد. سایت چرا؟چرا؟دات کام هیچ گونه مسئولیتی در قبال عواقب به کار بستن توصیه های این مطلب ندارد. برای دریافت توصیه پزشکی لطفا به پزشک مورد اطمینان خود مراجعه کنید.

منبع: www.howstuffworks.com