چرا؟ چرا؟

اختلال بیش فعالی و کمبود توجه (ADHD) یکی از شایعترین اختلالات ذهنی در میان کودکان است. به عنوان مثال در کشور آمریکا در حدود هفت درصد از کودکان ۵ تا ۱۷ سال تشخیص بیش فعالی داده شده است. احتمال ابتلای پسران به این اختلال بیش از دختران است [منبع: Centers for Disease Control].

نخستین نشانه های بیش فعالی و کمبود توجه در آغاز دوران کودکی پدیدار می شوند و بیشتر کودکان مبتلا در شش سالگی علائم واضحی از این اختلال را بروز می دهند. اغلب معلمان دوره ی ابتدایی هستند که معاینه ی کودک برای تشخیص اختلال بیش فعالی را به والدین توصیه می کنند اما گاهی پدر و مادرها یا معلمان پیش دبستانی نسبت به وجود علائم این اختلال ظن می برند و این سؤال برایشان پیش می آید که آیا آزمایش این اختلال در سن پایین هم فایده ای دارد؟ مساله این است که آنچه در سنین پایین شبیه بیش فعالی به نظر می رسد، ممکن است علائم اختلال دیگری همچون مشکل گفتاری و شنیداری، اختلال در یادگیری، و یا اوتیسم باشد. والدین همیشه باید برای تشخیص صحیح در دوران پیش دبستانی با متخصص تماس بگیرند.

این اختلال دارای سه زیرمجموعه است: بی توجهی، بیش فعالی و رفتارهای آنی، و یا ترکیبی از این دو. کودکانی که به مشکل بی توجهی دچارند نمی توانند به راهنماییهایی که به آنها می شود خوب دقت کنند و خیلی زود حواسشان پرت می شود. داشتن نظم و ترتیب برای آنها مشکل است و اغلب وسایلشان را گم می کنند. از سوی دیگر کودکانی که در زیرمجموعه ی بیش فعالی و رفتارهای آنی می گنجند، وجه ممیزه ی شان رفتارهای نامناسب و مخرب است. این کودکان اغلب وسط حرف دیگران می پرند؛ گاهی مثلا پیش از اینکه معلم سؤالش را تمام کند پاسخ را فریاد می زنند. بی قراری از ویژگی های رایج آنهاست و کودک ممکن است از روی میزش بلند شود و در کلاس بدود. کودکانی که از ترکیب دو زیرمجموعه رنج می برند، علائمی از هر دو زیرمجموعه را بروز می دهند.

روانپزشکان، روانشناسان، پزشکان اطفال، و پزشکان مغز و اعصاب می توانند این اختلال را تشخیص دهند و به درمان آن بپردازند. روانپزشکان می توانند دارو تجویز کنند اما پزشکان اطفال ممکن است برای دادن مشاوره به پدر و مادرها تربیت نشده باشند. هیچگونه آزمایش مشخصی برای تشخیص اختلال بیش فعالی و کم توجهی وجود ندارد و پزشکان برای تشخیص باید به اظهارات والدین و معلمان تکیه کنند. برای تشخیص این اختلال، کودک باید نشانه های آن را از سن هفت سالگی و حداقل در دو محیط مختلف (مثلا خانه و مدرسه) بروز داده باشد.

منابع:

• Centers for Disease Control. “Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder.” Oct. 7, 2009. (Feb. 9, 2010) http://www.cdc.gov/ncbddd/adhd/index.html
• Children and Adults with Attention Deficit/Hyperactivity Disorder. “Understanding AD/HD.” (Feb. 9, 2010) http://www.cdc.gov/ncbddd/adhd/index.html
• Mayo Clinic. “Attention Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD) in Children.” June 23, 2009. (Feb. 9, 2010) http://www.mayoclinic.com/health/adhd/DS00275/DSECTION=tests-and-diagnosis
• National Institute of Mental Health. “Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD).” Feb. 5, 2010. (Feb. 9, 2010)http://www.nimh.nih.gov/health/topics/attention-deficit-hyperactivity-disorder-adhd/index.shtm

منبع: www.howstuffworks.com