چرا؟ چرا؟

نمک اقیانوسها عمدتا از سنگها و صخره های روی خشکی نشأت می گیرد.

بارانی که بر روی خشکی می بارد حاوی دی اکسید کربنی است که از هوای اطراف در خود حل کرده است. این باعث می شود که باران به خاطر اسید کربنیک (متشکل از واکنش آب و دی اکسید کربن) مقداری اسیدی باشد.

وقتی که باران صخره ها را می شوید، اسید موجود در آن باعث خوردگی در صخره ها می شود. این فرآیند باعث تشکیل یون (یعنی ذرات اتمی حاوی بار الکتریکی) می گردد. این یونها در حرکت جریان آب و رودخانه ها به دریاها و اقیانوسها برده می شوند. بسیاری از این یونهای محلول را موجودات زنده ی اقیانوسها مصرف می کنند و بدین وسیله از آب زدوده می شوند. اما برخی دیگر مصرف نمی شوند و برای زمانهای طولانی باقی می مانند و تجمعشان به مرور زمان بیشتر می شود.

دوتا از فراوانترین یونهای موجود در آب دریا کلرید و سدیم هستند که در مجموع ۹۰ درصد از کل یونهای محلول در آب اقیانوسها را تشکیل می دهند. سدیم و کلر همان عناصر تشکیل دهنده ی نمک هستند.

تجمع نمک در آب دریا تقریبا ۳۵ در هزار است. به عبارت دیگر ۳/۵ درصدر وزن آب دریا از نمک محلول در آن نشأت می گیرد؛ در یک کیلومتر مکعب آب دریا معادل ۲۹ میلیون تن نمک حل شده است. بر اساس بعضی تخمینها، اگر می شد نمک موجود در آب اقیانوسها را خارج کرد و به طور یکنواخت روی سطح تمام خشکی های کره ی زمین پخش کرد، لایه ای به ضخامت ۱۵۰ متر یعنی معادل ارتفاع یک ساختمان ۴۰ طبقه روی زمین تشکیل می شد.

منبع: http://oceanservice.noaa.gov